martes, 4 de febrero de 2014

TODOS TENEMOS ALGO QUE CONTAR

Con lo bien que había empezado el año.. que primeros 15 días tan gloriosos. Aún con los nubarrones allá al fondo, estaba convencida que iba a superar esta prueba con nota.Ilusa. Y esto me lleva a recordar el sueño que tuve el otro día. Estaba con toda mi familia en una ciudad hermosa, de turismo. Mientras íbamos paseando, me iba fijando en los edificios que pasábamos. Me hago la idea que era Lugo, mas bien Yo me decía que era Lugo, y a traves de uno de los edificios, con forma de anfiteatro , podía ver a toda una orquesta que tocaba para un público de lo mas variopinto. De repente, nuestra situación cambiaba y me encontraba en una habitación, mirando a través de su única ventana como a lo lejos se formaba un huracán. El horizonte se veía negro como el carbón y me asustaba. Les decía a todas que cerraran las ventanas, que lo que se nos avecinaba nos haría daño si no asegurábamos todo. Y lo siguiente que recuerdo es que la ventana se destrozaba porque el huracán ya nos había alcanzado. 


Por fin termine VIDAS POST-IT. Por fin. Me ha dejado un mal regustillo. No se si alguien me lo recomendo o lei una reseña y me resulto apetecible, pero nada que ver con lo que yo esperaba. Supongo que lei una reseña como esta: Contemporáneos e fragmentarios, os de Vidas post-it son microrrelatos ou relatos curtos, concisos e veloces, que alimentan un recetario de tropezos na vida. Unha tras outra, predominan as situacións cotiás guiadas por condimentos universais: incomunicación, soidade, desamor, abismo, sexo, rutina, violencia, melancolía, drogas, medo e outras miserias que murchan, afogan e desesperan; todo adobado coa fugacidade, precisión e brutalidade da vida sen decorados. Os post-it deste libro de Iolanda Zúñiga, escrito cunha prosa directa e rotunda, atractiva e imantada, son deseños veloces coma tráilers de películas que debuxan vidas marcadas polo naufraxio persoal ou colectivo, afondando no recuncho máis escuro e brutal da propia vida.


Si bien es cierto que son relatos muy dinámicos, el tipo de vocabulario que utiliza hace que el ritmo resulte pesado y cueste seguir el hilo dentro del propio relato. Excepto con dos o tres, no conseguí empatizar con  estas vidas "resumidas" , que ni me parecieron tan trágicas, ni tan marginales como aparentemente se vendía.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Tu opinión siempre me ayudará a mejorar :-)